Árið 2005 var glampandi sól og ekki ský á himni þegar gangan var farin - eða þannig muna Eggert Kristjánsson og Kári Emil Helgason allavega eftir þessum degi sem átti eftir að þróast á allt annan veg en þeir héldu um morguninn og breyta lífi þeirra til frambúðar.
Strákarnir höfðu báðir lagt nótt við nýtan dag þetta sumar við að smíða og græja vagn ungliðahreyfingar Samtakanna '78. Birna Hrönn Björnsdóttir var í forsvari fyrir ungliðahreyfinguna á þessum tíma: „Þetta var bara svona félagsmiðstöð fyrir hinsegin krakka. Þau gátu komið einu sinni í viku og hitt sína líka. Þegar ég var í MH þá var einn hommi sem var svona inn og út úr skápnum og ein önnur lesbía, en í ungliðahreyfingunni gat maður komið og hitt annað fólk sem var eins og maður sjálfur. Það hafði mikla þýðingu fyrir mig og vonandi marga aðra.“
Amma spurði mig þegar þetta var sýnt: „Þekkir þú einhvern svona í þínum skóla?“ Þarna var ég búinn með eitt ár í MR og muldraði eitthvað „já ...“ en bætti svo við: „Ég var reyndar þarna þegar þetta var tekið upp. Og ég er hommi.“
Sögufrægar hinsegin persónur
Þema vagnsins var sögufrægar hinsegin persónur. „Það var mikilvægt fyrir okkur, þar sem við vorum öll að finna okkur, að vita að það væri hinsegin fólk þarna úti sem hefði náð langt,“ segir Birna. Meðal persóna á vagninum voru Kristína Svíadrottning (hún ríkti frá 1632-1654), Páll Óskar, skáldkonan Saffó, Cynthia Nixon úr Sex and the City, Elton John og George Michael.
Þótt Eggert og Kári væru báðir komnir út úr skápnum gagnvart sínum nánustu þá voru þeir það alls ekki gagnvart öllum. Þeir vildu engu að síður taka þátt í göngunni og því var farin sú leið að láta þá tákna alla nafnlausu samkynhneigðu einstaklinga sögunnar. Það var saumaður blár búningur sem huldi þá alveg frá toppi til táar. „Þetta var frekar „creepy,“ við vorum með svona bláar galdrakarlahettur sem minntu eiginlega á Ku klux klan,“ segir Kári hlæjandi.
Á þessum tíma lagði Gleðigangan upp frá lögreglustöðinni við Hlemm og fór niður Laugaveginn. „Þetta er þröng gata þannig að mannfjöldinn virðist gríðarlegur og gatan alveg pökkuð. Það var alltaf þetta gæsahúðarmóment þegar gangan beygði fyrir hornið inn á Laugaveg.“
Engu að tapa
Vagninn var ekki vélknúinn heldur var hann dreginn áfram og honum ýtt af fjórum einstaklingum, einum við hvert hjól. Eggert og Kári voru á götunni framan af. „Ég held að við höfum verið komin niður svona hálfan Laugaveginn og þá var stemningin og orkan bara þannig að ég hugsaði með mér að það væri kominn tími til og ég hefði engu að tapa. Svo ég bara reif af mér klæðin og stökk upp á vagninn og byrjaði að dansa. Svo man ég bara svona óljóst eftir því að öskra: „ég er hommi! ég er hommi! ég er hommi!“ í svona tuttugu mínútur,“ segir Kári og hlær.
„Það var svo mikil ást og svo mikill kærleikur og gleði og hræðslan laut í lægra haldi fyrir öllum hinum tilfinningunum.“
